فراق...

مصطفی، صدایم را داری؟! گریه هامو می بینی؟ تو که می دانی دوستت دارم پس چرا باید این همه فراق طولانی باشد؟ تو را سوگند به آن خوابها، برگرد... فقط برگرد... برگرد و مرا ببر... هرگز فکر نمی کردم راهِ رسیدن به تو اینقدر سخت باشد! آنچنان به آغوش مهربانت در این لحظه نیاز دارم که فقط تو می فهمی من چه می گویم؛ یک نفر روی زمین نیست تا حرف گلبرگت را بفهمد؛ مُردم از این همه غربت!!! آخر تو کجایی؟ چمران جانم، مگر تو قول نداده بودی مرا ببری؟ اشک نمی گذارد بنویسم از رنج ها...